“Eigenlijk redelijk droogjes (lacht). Ik zeg altijd dat ik een ‘grafisch ontwerper' ben. Onnodig extra info geven, dat doe ik nooit. Ik heb mettertijd geleerd dat het ook gewoon maar een beroep is, ik ben gewoon grafisch ontwerper. Het is een job zoals een ander, maar ik zit wel in een luxepositie om het te mogen doen.

Kijk, niet iedereen wil tot in de puntjes weten waarover een job gaat. Althans, zo ben ik toch zelf. Neem nu een garagist: die zal ik nooit uitvragen over zijn job als het niet nodig is. Daarom ben ik redelijk beknopt als anderen naar mijn job vragen - behalve natuurlijk als mensen er vragen over stellen.”

“Ik ben grafisch ontwerper omdat ik niets anders kan! Het is echt uit noodzaak, wat niet wegneemt dat ik het graag doe. Ik ben echt verliefd op drukwerk en print: van een wit blad tot afgewerkt product, laag na laag. Vandaar dat ik ook met mijn Tuigkrant ben begonnen, een magazine met werk van lokale grafisch ontwerpers dat ik zelf uitbreng, met een oplage van om en bij de 7000 exemplaren.”

“Print is gewoon tijdloos. Digitaal werk ligt me minder, dus ik streef naar … meer drukwerk! Mensen die hun creativiteit daarmee laten verspreiden, dat vind ik veel leuker. Ik ben dus echt niet opgezet met de digitale trends, zoals de reels op Instagram.  Iedereen laat daarin zien hoe hij bezig is met tekenen, maar het eindresultaat tonen ze slechts heel kort aan het einde. Ik vind net het resultaat zo leuk. Instagram is voor mij nog steeds een sterk medium om je werk te posten, het wordt wel meer en meer een videoplatform.”

Ik vind het eigenlijk enorm leuk als het toffe klanten zijn! Vergelijk het met op restaurant gaan: je wil ook niet dat de ober in je soep spuwt, toch? Als experts in ons vak willen we een vertrouwensband scheppen. Net daardoor ga je tot het uiterste en doe je het minder voor het geld. Zo ben je nog meer trots op je werk. Me daarbij goed voelen: dat is de essentie!

“Dat is enorm moeilijk, want met de Tuigkrant heb ik er zo veel leren kennen. De vraag op zich is ook mooi trouwens: we studeren eigenlijk af met de ingelepelde ‘wetenschap’ dat iedereen concurrent is. Maar we zijn gewoon collega’s: we kijken op naar elkaar en naar andere kunstenaars. Zelf ben ik fan van de lokale lichting grafisch ontwerpers in Antwerpen. Ik heb het niet per se voor de technische uitblinkers, maar eerder voor de grafisch ontwerpers die hun artistieke en kunstzinnige identiteit in hun werk leggen. Vandaar dat ik ook met de Tuigkrant ben begonnen.”

“Als ik kijk naar wie voor mij een inspiratie was, dan moet ik zeker Stefan Sagmeister vermelden, met zijn diverse formules van zijn methodes. Maar ik kijk ook graag naar het werk van de lokale Antwerpse ontwerpers, zoals de mooie creaties van Sara De Bondt en verder ook het idealisme van Chloë Janssens. Tot slot mag ik ook mijn oud-docent Hugo Puttaert niet vergeten natuurlijk: echt een voorbeeld van de karaktervormgevers van Antwerpen.”

Na mijn studies las ik een pak grafische boeken en keek ik tal van films. Eén van de prenten die me bijbleef is How to get ahead in advertising. Deze film gaat over een man in de reclamewereld die een crème moet verkopen die je puisten bezorgt. Hij probeert de crème en krijgt zelf ook een puist, die tegen hem begint te spreken. De puist wordt hier plots reclamemaker en de man blijft realist. Echt een bizar pareltje!

Graag voeg ik hier ook They Live aan toe. Een film waarbij er aliens op aarde zijn, die de mens enkel kan zien met behulp van een speciale zonnebril. De hoofdrolspeler bemachtigt zo’n bril en merkt op dat hij naast de aliens ook plots de achterliggende, onderdrukkende betekenis ziet in reclameboodschappen. Een ijzersterke classic van John Carpenter.

Aan dit lijstje voeg ik maar al te graag een boek toe. KesselsKramer schreef het sublieme Advertising for people who don’t like advertising. Zeker het lezen waard!

“Dat grafisch ontwerpers een clean bureau hebben. Als iemand tijd heeft om zijn bureau proper te houden, heeft die persoon dan wel werk? Geloof me: er zit wel degelijk structuur in mijn rommelige werkplek.”

“Ik zou zelf een boek willen publiceren, een graphic novel: een boek met prenten voor volwassenen.”

“Daarnaast lijkt een groot festival voor mij het ultieme droomproject. Een evenement met enkel grafisch en illustratief ontwerp van lokaal, Belgisch talent. Ooit organiseerde ik kleine exposities, maar ik wou lokaal talent zoveel mogelijk kansen geven. Vandaar dat ik met de Tuigkrant de expo tot bij de kijker wil brengen. Het is bovendien ook heel moeilijk om subsidies te verkrijgen in ons land. Je moet best al wat naam hebben om veel gelden binnen te halen. Net daarom studeer ik momenteel bij over subsidies: iets dat niemand wil doen! En ik kan het alleen maar beamen: papierwerk is eigenlijk niet voor kunstenaars, die willen alleen maar creëren!”

“Als uitsmijter wil ik even iedereen terugnemen naar de tijd van de grote tafel bij Fish & Chips, waar tal van affiches op plakten en iedereen zijn werk kon tonen aan de buitenwereld. Nu deelt iedereen alles via onder meer Instagram, maar dat doet alle analoge concurrentievormen wat verdwijnen. En jammer genoeg wordt drukwerk ook iets te commercieel bekeken. Laten we het wiel omdraaien en opnieuw zoveel mogelijk chaotisch drukwerk de wereld in sturen!”