“Ik ben altijd al een ‘bosmens’ geweest (lacht). Ik heb lang in de scouts gezeten en heb een grote voorliefde voor de natuur, hiken, kamperen. Dat heeft er altijd een beetje ingezeten. Toch wist ik niet per se dat ik mijn roeping zou vinden in duurzaamheid. Toen ik ging studeren, zocht ik vooral een richting die tegelijkertijd creatief en technisch was maar toch heel breed ging. Ik ben extreem nieuwsgierig en leergierig, er zijn maar weinig dingen die ik niet wil weten. Na een initieel verkeerde keuze voor burgerlijk ingenieur-architect, las ik per toeval over de studie productontwikkeling. Ik dacht meteen: let’s go! Tijdens het tweede jaar kregen we een vak rond duurzaam ontwerpen, onder andere gedoceerd door Karine Van Doorsselaer, en daar is mijn frank gevallen. Toen besefte ik: duurzaamheid, dát is het. Hier moet ik mee bezig zijn.  

En zo is de bal vrij snel aan het rollen gegaan. In het kader van mijn thesis over herbruikbare verpakkingssystemen werd ik gecontacteerd door het maatwerkbedrijf Mivas, dat een groot deel van zijn tewerkstelling uit de lineaire verpakkingsindustrie haalt. Ze produceren wegwerpverpakking voor grote multinationals en wilden actief nadenken over verduurzaming. Na enkele gesprekken hebben ze me gevraagd of ik in samenwerking met hen mijn doctoraatsonderzoek wilde doen (het zogenaamde Baekeland-mandaat, ondersteund door Vlaio), over de transitie van maatwerkbedrijven naar de circulaire economie. Daar ben ik sinds januari 2021 mee bezig. 

Een doctoraat is natuurlijk heel theoretisch. Omdat ik de touch met de realiteit niet wilde verliezen en ook duurzaam wilde blijven ontwerpen, heb ik besloten om mijn onderzoek te spreiden over vijf jaar in plaats van vier. Zo kwam er wat ruimte vrij om ook freelance als ontwerper op te starten. Ik wilde iets met ecodesign doen: bedrijven ondersteunen en helpen om de circulaire economie te betreden. En toen leerde ik toevallig Nele kennen.  Interieurontwerper zijnde, speelde ze met het idee om een eigen meubel op de markt te brengen, maar ze wilde geen deel uitmaken van de ‘fast furniture’-trend. We zijn samen beginnen ontwerpen aan een circulaire sofa en dat verliep zo fijn dat ze me iets later gevraagd heeft om medeoprichter te worden van wat vandaag onze start-up is: SOFAR. 

SOFAR gaat volledig in tegen de lineaire economie: onze modulaire sofa is gemaakt met duurzame materialen en alles kan losgemaakt en/of aangepast worden. Zo kan de sofa meegroeien doorheen verschillende levensfases. Moesten mensen uiteindelijk toch afscheid willen nemen, dan halen wij de sofa gewoon terug op en krijgen ze er zelfs een waarborg voor terug. Voor ons is een oude sofa geen afval maar net nieuwe grondstoffen om een nieuwe sofa mee te maken. Op die manier hebben we een circulaire loop gecreëerd.  

Ik heb zo’n plezier in die sociale en circulaire economie, dat ik daarnaast nog wel wat andere projecten doe. Het is voor mij een beetje een speeltuin: ik ben héél graag bezig met impact, onderzoek en ondernemen. En zo beland je van het ene in het andere. Al hoeft het niet altijd op even grote schaal zijn, hoor. Als ik iemand kan motiveren of in actie kan zetten op kleinere schaal, ben ik ook echt al heel blij. Dat is een beetje dat ripple effect dat je probeert te hebben. Als iemand in mijn privéleven me laat weten dat ik hen heb geïnspireerd om een paar goede, duurzame schoenen te kopen in plaats van schoenen die na een paar maanden al uit elkaar vallen, dan ben ik echt al trots. Uiteindelijk tellen al die kleine duurzaamheidskeuzes enorm op. En ik geloof heel erg in de kracht van het individu om stilaan die mindsetverandering te realiseren.  

Anderzijds ben ik een grote idealist: het heeft pas zin als we tegelijkertijd ook op systeemniveau veranderingen kunnen doorvoeren. Vandaar mijn passie voor systemic design en transitiedenken: een regeneratieve samenleving is voor mij het hoogste doel. Mensen doen inzien dat we één zijn met de natuur en dat we terug in verbinding moeten gaan met onszelf, anderen en die natuur. In mijn bubbel van impactgedreven mensen resoneert dit natuurlijk heel erg, maar eens je daarbuiten gaat moet ik vaak slikken. Toch denk ik dat als we allemaal de tijd en ruimte zouden krijgen om stil te staan, iedereen snel zou herontdekken wat een goed leven als mens op deze planeet écht betekent. Zou het niet simpeler zijn als we gewoon terug allemaal in het bos gaan wonen? (lacht) 

Ik heb het geluk dat ik met superfijne mensen samenwerk. Zowel bij Mivas, de Universiteit Antwerpen en SOFAR word ik omringd door mensen die enorm gemotiveerd zijn om een verschil te maken. Die dynamiek doet veel. Toen ik net begon te werken, was ik heel ambitieus. Nu denk ik veel minder na over mijn eigen carrièrepad en de functies waarin ik absoluut terecht wil komen. Ik als individu moet geen dingen bereiken, ik wil samen met mensen dingen bereiken. Dat hoeft niet per se impact op grote schaal te zijn maar wel grote impact op kleine schaal. Hoe meer we samen kunnen doen, hoe beter. Dat geeft ook gewoon rust in het leven: samen werken, niet alleen. 

Naar de toekomst toe zou ik graag nog iets doen met wonen: een andere manier van samenleven uitzoeken en daar met een hoop mensen mee aan de slag gaan. Dat is zo’n essentiële basisnood: enerzijds de sociale factor, anderzijds het ecologische aspect. Daarnaast vind ik alles met voeding, bodem en gezondheid ook enorm interessant. Maar ik sluit niet uit dat ik evengoed ergens op een boerderij ga wonen, omringd door dieren. Mijn job geeft me heel veel energie maar als ik het ooit helemaal heb gehad met de hardheid van de huidige economie… dan ga ik gewoon ergens met mijn eigen groentjes aan de slag. Ik zei het hé: een bosmens!” (lacht) 

Geschreven door Lara Laporte