“Ik kom van Nagaland, een gebied in het Oosten van India. In mijn thuisstad Kohima baatte ik samen met vrienden een bedrijf uit in een grote werkruimte, waar we uiteenlopende dingen creëerden. We maakten fietsen, produceerden bewegwijzering, bouwden podia en kunstinstallaties voor festivals… Ik heb een enorme ‘zeg nooit nee’-houding en zal altijd alles proberen. Inspiratie is het belangrijkste voor mij.  

Op een bepaald moment begonnen we in ons atelier samen te werken met schoolverlaters. Je moet weten: in India heb je als schoolverlater niets. Letterlijk niets. Alle banen zijn bezet en niemand wilt je zonder diploma, dus wat moet je dan doen? Het systeem zegt je dat je niets kan. Om hen dan in ons team te zien groeien en leren, dat gaf mij een doel. Ik denk dat dat een van de beste dingen is die ik ooit heb gedaan. 

Naast mijn bezigheden in het atelier, liet ik me ook inspireren door de reizen die ik maakte als reisfotograaf. In Europa viel het me bijvoorbeeld op hoe proper sommige steden waren, zo mooi en historisch. Bij thuiskomst in Nagaland was het contrast des te groter: overal hingen draden en mensen gooiden hun afval zomaar waar ze wilden. Daarom richtten mijn vrienden en ik de organisatie ‘Project 72 Hours’ op. Via dat project konden deelnemers zich inzetten om 72 uur per jaar in hun community te investeren. Samen met ons team begonnen we elke ochtend van 8 tot 9 de straten van Kohima op te ruimen.  

Al snel kwamen mensen ons helpen. Op een bepaald moment begon het zo hard te groeien dat we zelfs draagbare recyclingmachines konden kopen. Daarnaast verfden we overal mooie muurschilderingen – geïnspireerd door mijn reis naar de kunststad Malakka - zodat mensen twee keer zouden nadenken vooraleer ze hun afval weggooiden. Gaandeweg veranderde de hele stad in een mooiere, schonere plek. Daardoor besefte ik alweer: dit is wat ik wil doen, ik wil impact hebben, een verschil maken.  

Videografie geeft me een vergelijkbaar gevoel omdat het zo zinvol is. Het feit dat je tijdens je werk allerlei mensen ontmoet en interessante verhalen brengt, dat voedt mijn ziel. 

Fotografie doe ik intussen al 15 jaar, maar de overgang naar videografie kwam vrij recent. Ik heb een paar vrienden die hun eigen productiehuis hebben, en samen met hen reisde ik drie maanden lang door India om nationale tv-programma’s te maken. Ik was de presentator maar ik genoot niet echt van het presenteren. Ik was eerder geïnteresseerd in het materiaal. Tijdens die maanden heb ik veel vragen gesteld en veel geleerd. Nadien heb ik meteen mijn eigen professionele apparatuur gekocht, en nu zoek ik alles wat ik nog wil weten op via YouTube. Soms zit ik urenlang online ‘les’ te volgen (lacht). 

Daarnaast ben ik bezig met mijn vliegbewijs te halen, want ik werk graag met drones om mijn video’s meer flavor te geven. Iedereen heeft tegenwoordig mobiele telefoons, wat videografie meer mainstream maakt. Met drones kan ik me toch wat onderscheiden want dat is iets meer niche. Kunnen vliegen én filmen, dat biedt een mooi pakketje, toch? 

Ik ben naar hier gekomen voor mijn vriendin en we willen ons gezin hier stichten, dus ik wil mijn passie hier verder uitwerken. De grootste uitdaging momenteel is het netwerken. Ik ben heel sociaal en spraakzaam, maar ik beheers de Nederlandse taal nog niet perfect. Dat maakt me soms onzeker.  

Mede door de taalbarrière, mis ik een community. Hier werken heel veel zelfstandigen alleen: dat is een andere manier van werken en ik moet er nog een beetje aan wennen. Mensen vragen me wel eens: “Mis je het eten thuis?”, en natuurlijk doe ik dat, maar nog meer mis ik het samenwerken met mensen aan een gezamenlijk doel. Elkaar helpen en ondersteunen. Samen kan je zoveel moois bereiken. Daarom heb ik met mijn vriendin plannen om een podcast te starten. Die zou gaan over mijn leven als buitenstaander hier in België. Enerzijds om mijn worstelingen te delen, maar anderzijds om - hopelijk - een brug te slaan tussen verschillende gemeenschappen. Zo hoop ik mijn steentje bij te dragen. 

Daarnaast wil ik graag dynamische video’s maken voor vastgoedwebsites, of voor de socials van een café, restaurant, event… Maar als ik écht mag dromen, hoop ik ooit mee te kunnen werken aan aftermovies van festivals zoals Tomorrowland. Dat zou ook een fijn verhaal zijn om te kunnen delen met mijn gemeenschap in Nagaland. Het zou hen tonen dat je nooit moet stoppen met leren. Zelfs al maak je een carrièreswitch rond je 35ste: niets houdt je tegen om te dromen.” 

Wil je graag meer weten over Sievi, of samenwerken met deze creatieve ziel? Volg hem dan zeker op Instagram.  

Tekst: Lara Laporte