“Ik groeide op in Kalmthout, een rustige gemeente boven Antwerpen, en volgde aanvankelijk een normaal parcours,” vertelt Thomas. “Op mijn vijftiende veranderde ik van school, en schreef ik me in aan het SISA in Antwerpen (nu Cadix, red.). Daar wilde ik een IT-opleiding volgen, maar omdat de richting vol zat, startte ik bij fotografie. Er liepen wel wat vakken gelijk en ik zou zo gemakkelijk kunnen overstappen. Maar dat is er nooit van gekomen.”  

“Fotografie was voor mij een eyeopener,” vervolgt hij. "Het bood me een excuus om de wereld in te trekken. Het was behoorlijk spannend om als zestienjarige in mijn eentje de bus naar Doel te nemen voor een schoolproject. Dat was nog in de tijd zonder mobiele telefoons. Dat is de reden waarom ik het ben blijven doen. Je komt op veel plekken, je beleeft meer. Je krijgt een blik achter de schermen. Ik vind dat superplezant.”  

“Tijdens mijn studies rolde ik via via in de concertfotografie. Al snel werd ik een vaste freelancer bij Studio Brussel. Het was toen wel een spannende periode, met de opkomst van het internet en sociale media. Iedereen hield toen Studio Brussel in de gaten om te zien hoe zij ermee omgingen. Het was een periode met veel nachtwerk en een hoog tempo. Mijn leven had toen nogal een funky ritme. Na een feestje kwam ik thuis, haalde ik mijn SD-kaartje uit de camera, logde ik in met de gegevens van Studio Brussel (!) en plaatste ik een groot album met soms honderden foto's op Facebook. Niet al die beelden waren altijd even flatterend. En al snel begonnen mensen elkaar te taggen. Aan generation Z’ers kan je niet uitleggen dat het toen zo was.” (lacht) 

“In die tijd begon ik ook halftijds als fotoredacteur bij VMMa (nu DPG Media, red.),” zegt Thomas. “Daar leerde ik achter de schermen enorm veel bij van andere fotografen: hoe je een publiek ergens naartoe leidt via beeld en kleur, hoe je professionele shoots organiseert met mensen met weinig tijd en hoe je een beeldbewerkingsprogramma als Photoshop inzet om dat doel te bereiken. Je ziet andere fotografen aan het werk, je praat over hoe zij het aanpakken. Ik stelde altijd vragen over hoe zij werkten: met flitslicht of met continu licht, waarom zo en niet anders? Daar heb ik superveel van geleerd.”  

“Omgekeerd denk ik dat ik ook wel wat dingen heb aangebracht die ik anders deed. Zo kon ik erg snel beelden bewerken vanuit mijn achtergrond als concertfotograaf. Tijdens liveshows van VTM moesten we beelden live bewerken. Op dat vlak heb ik mijn collega's ook iets kunnen bijbrengen, hoop ik. Maar ik denk niet dat je dat als ‘voor wat hoort wat’ moet bekijken. De kennis die je hebt delen, vind ik heel waardevol. En dat probeer ik nu ook te doen, als ik met mensen samenwerk." 

“Je moet jezelf als fotograaf blijven heruitvinden, anders tel je op een moment niet meer mee. Die tip kreeg ik van een andere fotograaf. Tegelijkertijd moet je ook kunnen loslaten. Toen ik op een gegeven moment geen zin meer had in de volgende festivalreportage, heb ik Studio Brussel laten weten dat ik niet één van hun vaste concertfotografen zou zijn. Een nieuwe, jongere generatie nam het over. Festivalreportages zijn nu trouwens veel meer dan alleen maar foto's maken, het is een mix van beelden en fragmenten voor sociale media. Je kiest het medium dat past bij het verhaal dat je wilt vertellen, en dat is goed. 

“Dat was vijf jaar geleden. In datzelfde jaar heb ik ook de sprong gewaagd naar fulltime zelfstandig fotograaf. Dat was ontzettend spannend, want ik hoopte dat ik als freelancer ook verder zou kunnen werken aan shoots voor bijvoorbeeld VTM. Gelukkig draaide dat goed uit. Het blijft fantastisch om binnen een vast kader de best mogelijke foto te maken, die een sterk verhaal vertelt. En daarbij gebruik ik alles wat ik onderweg heb geleerd.” 

Geschreven door Isabelle Vanhoutte